Cicero, "De divinatione", I, 125-126

Quocirca primum mihi videtur, ut Posidonius facit, a deo, de quo satis dictum est, deinde a fato, deinde a natura vis omnis divinandi ratioque repetenda. Fieri igitur omnia fato ratio cogit fateri. Fatum autem id appello, quod Graeci e)imarme)nhn , id est ordinem seriemque causarum, cum causae causa nexa rem ex se gignat. Ea est ex omni aeternitate fluens veritas sempiterna. Quod cum ita sit, nihil est factum quod non futurum fuerit, eodemque modo nihil est futurum cuius non causas id ipsum efficientes natura contineat. 126 Ex quo intellegitur ut fatum sit non id quod superstitiose, sed id quod physice dicitur, causa aeterna rerum, cur et ea, quae praeterierunt, facta sint et, quae instant, fiant et, quae sequuntur, futura sint. Ita fit ut et observatione notari possit quae res quamque causam plerumque consequatur, etiamsi non semper (nam id quidem adfirmare difficile est), easdemque causas veri simile est rerum futurarum cerni ab iis qui aut per furorem eas aut in quiete videant.

Vaghi sogni

Vaghi sogni, fantasmi

di giovinezza erranti

sovra acque vibranti d’oro,

fulgidi riflessi di soli perduti,

amati istanti,

gioie intravedute tra i palpiti

d’ignote primavere,

come lieti giungete

alle soglie della mia vita

orbata, ora che il volto

si volge indietro e guarda.

Oh, vento di giovinezza,

soffia ancora su me, ch’io corra

nel tuo abbraccio

verso immaginate mete

d’orizzonti di gloria,

e al sorriso d’una dolce

vergine anelante nel tuo

respiro !