Horatius, Epodon liber, XVI

Altera iam teritur bellis civilibus aetas,
      suis et ipsa Roma viribus ruit.
quam neque finitimi valuerunt perdere Marsi
      minacis aut Etrusca Porsenae manus,
aemula nec virtus Capuae nec Spartacus acer
      novisque rebus infidelis Allobrox
nec fera caerulea domuit Germania pube
      parentibusque abominatus Hannibal:
inpia perdemus devoti sanguinis aetas
      ferisque rursus occupabitur solum:
barbarus heu cineres insistet victor et Vrbem
      eques sonante verberabit ungula,
quaeque carent ventis et solibus ossa Quirini,
      (nefas videre) dissipabit insolens.
forte quid expediat communiter aut melior pars,
      malis carere quaeritis laboribus;
nulla sit hac potior sententia: Phocaeorum
      velut profugit exsecrata civitas
agros atque lares patrios habitandaque fana
      apris reliquit et rapacibus lupis,
ire, pedes quocumque ferent, quocumque per undas
      Notus vocabit aut protervos Africus.
sic placet? an melius quis habet suadere? Secunda
      ratem occupare quid moramur alite?
sed iuremus in haec: 'simul imis saxa renarint
      vadis levata, ne redire sit nefas;
neu conversa domum pigeat dare lintea, quando
      Padus Matina laverit cacumina,
in mare seu celsus procurrerit Appenninus
      novaque monstra iunxerit libidine
mirus amor, iuvet ut tigris subsidere cervis,
      adulteretur et columba miluo,
credula nec ravos timeant armenta leones
      ametque salsa levis hircus aequora.'
haec et quae poterunt reditus abscindere dulcis
      eamus omnis exsecrata civitas
aut pars indocili melior grege; mollis et exspes
      inominata perpremat cubilia.
vos, quibus est virtus, muliebrem tollite luctum,
      Etrusca praeter et volate litora.
nos manet Oceanus circum vagus: arva beata
      petamus, arva divites et insulas,
reddit ubi cererem tellus inarata quotannis
      et inputata floret usque vinea,
germinat et numquam fallentis termes olivae
      suamque pulla ficus ornat arborem,
mella cava manant ex ilice, montibus altis
      levis crepante lympha desilit pede.
illic iniussae veniunt ad mulctra capellae
      refertque tenta grex amicus ubera
nec vespertinus circumgemit ursus ovile
      nec intumescit alta viperis humus;
pluraque felices mirabimur, ut neque largis
      aquosus Eurus arva radat imbribus,
pinguia nec siccis urantur semina glaebis,
      utrumque rege temperante caelitum.
non huc Argoo contendit remige pinus
      neque inpudica Colchis intulit pedem,
non huc Sidonii torserunt cornua nautae,
      laboriosa nec cohors Vlixei.
nulla nocent pecori contagia, nullius astri
      gregem aestuosa torret impotentia.
Iuppiter illa piae secrevit litora genti,
      ut inquinavit aere tempus aureum,
aere, dehinc ferro duravit saecula, quorum
      piis secunda vate me datur fuga.